WSR Du Weldenvarden (Fuksja)

Malwa

Blask stał sobie uwiązany na halterze, a ja podeszłam do niego ze starym siodłem, którego używam do zajeżdżania. Było bez popręgu, bez strzemion i bez puślisk - słowem: bez osprzętu. Wygładziłam mu sierść na grzbiecie, położyłam mięciutki czapraczek i ostrożnie położyłam siodło. Pierwszy raz.

Nie zrobiło to na nim wielkiego wrażenia - co on już miał na sobie! Torby, koce, podkładki żelowe, folie. Różnie reagował. Bywały spłoszenia wymagające gonienia go po całym maneżu. A czasem olewał kompletnie 'straszne' rzeczy. Ma zmienne nastroje. Dziś tylko obrócił głowę i położył uszy, ale ten stan nie trwał długo. Jakieś 5 minut oprowadzałam go, przytrzymując siodło na grzbiecie, by nie spadło. Potem znów się zatrzymał, a ja lekko się przewiesiłam przez siodło, z nogami nadal na stałym gruncie. Ogier skulił uszy, fuknął i stanowczo tupnął nogą, jakby mówił: spadaj, pókim dobry! Nie musiał dwa razy tego powtarzać. Zeszłam i uspokajającym głosem mówiłam do niego. Uszka powoli wróciły do pionu.

Reszta niedługo.